Sanki bıraksalar ne kitaplar, ne senaryolar yazacağım. Oysa ilerlettiğim tek şey her gün daha çok arkadaşım yazdıklarım. Sessiz kalmaktan kaçıran, duygusuzluktan kurtaran, kendimi olduğum yerden çok daha iyi bir yerde hissetmemi sağlayan, 29 harfi kullanıyorum. Fakat öğrendiğim harflerin beni bu kadar sıradanlıktan kurtaracağımı hiç bilmiyordum. Ne bir farklı görünüş, ne bir farklı duruş ne de başka havalara bürünmek gibi bir amaç güdüyorum.
Tek sloganım, kurtuluş yazı. Yazmak herkesçe var olan bir beceri ya da kimisi için becermekten veya yetenekten çok, yazıyor ve rahatlıyor olmak. Ben öncelikle böyle başladım. Küçük uğraşlarım, alfabeyi sevmekle başladı. Derste yazı yazmaktan nefret etmeyen bir çocuktum. Daha küçücük yaşta “kompozisyon verse hoca da bir şeyler yazsam” diye içten içe heyecanlanır fakat kötü not alırdım. Öyle de garip bir durumdu yaşadığım. Yine de hiç olumsuz düşünmez, elime kalem almaya hiç çekinmezdim. Kimi zaman boş kağıt karalardım bazen ukala bir şekilde kendi ismimi yazardım defter kenarlarına. Soran olursa yazıyordum işte. Ama böbürlenmek gibi olmasın kalemi yakıştırıyorum elime.
“Kimse için hayallerinden vazgeçme.” Hayallerim yazı üstüne değildi fakat yakılanlar üzdü beni. Yine de yılmadım ve daha iyisini denedim.
Geçmişte hiç beceremediğim bu paylaşım işini, yakın bir ağabeyimin desteği ile her kim okursa diyerek sunuyorum. Beğenilmesinden çok bunları yazdığım için keyif alıyorum. Bir de burası sanal bir ortam, ben kalem tuttukça büyüyorum. İnsanın kendine gelişim sağlaması açısından neler yapabileceğine -sizler beni tanımasanız dahi- örneğim. Bunu bir zamanlar sosyal ve kültürel ortamlardan uzak ben söylüyorum. Dediğim gibi sizler beni tanımazsınız ama burada yazar ve okur olarak anlarsınız diye düşünüyorum. Birazcık olsun istediğiniz ne varsa üzerinde çaba harcadığınızda, isteklerinizle iletişim kuruyorsunuz. Etki-tepki meselesi. Çok ders verme edasında oldu fakat hiç haddime değil. Sadece yazmak iyidir, yazın.
